[vc_row][vc_column][vc_column_text]Een hoge, kille muur met een opening in de vorm van een gespannen boog om me te verwelkomen. Ik loop er onderdoor om te wachten tot de poort geopend wordt. Meer poorten, paspoortcontrole, kluisjes want niets mag mee naar binnen, kogelvrije sluizen van azuurblauw glas. Dezelfde kleur blauw als de tegels van de badkamer thuis.
Verder is alles koud en kil, beton en staal. Op de immense spelende bronzen katten na, een bijna huiselijk tafereel op deze unheimische plek. Ik ben in de bajes om de man te bezoeken die ruim drie jaar geleden mijn jongste broer om het leven bracht.
In de periode van maart 2014 tot nu heb ik erg veel geleerd van de inzichten uit het Boek van Vergeving van W. Glaudemans. Hij stelt dat vergeven niet over de ander gaat maar over jezelf. Het is primair een intern proces. Vergeving is welbeschouwd eigenbelang, je doet het uit liefde voor jezelf om geen last uit het verleden meer met je mee te slepen, aldus Glaudemans. Na hard werken kan ik dit beamen. Want vergeven kost dan wel tijd, maar vooral het níét vergeven kost tijd en energie. Voor je het weet houdt níet vergeven je je leven lang in je macht! Het kan zijn dat je je moeilijk kunt concentreren, dat je slecht slaapt of dat je last hebt van stress.
Ik heb willen vergeven omdat ik wil leren van hetgeen op mijn pad komt. Ik wil betekenis geven aan dat wat mijn leven brengt en soms is dat rauwe rouw. Vergeven begint met een wilsbesluit: ik wil niet blijven lijden, mijn lichaam en mijn psyche niet blijven verzieken met mijn haat en wraak. Want haat is een vergif dat we zelf innemen, maar waarvan we hopen dat de ander eraan sterft. Ik ben vrij. En een hoop wijsheid rijker.
Zelden had ik in mijn leven zo’n intens emotionele ontmoeting als hier in deze gevangenis op 12 juni 2017. De volgende dag zou mijn broer 42 jaar zijn geworden. Het was een ontmoeting van tweeëneenhalf uur, een rollercoaster die een indrukwekkend verloop had. Ik denk er aan ooit een boek te schrijven over deze jaren. Na deze ontmoeting kreeg ik een brief waarin de man schreef: “Jij hebt mijn ogen geopend. Ik heb van jou de toestemming gekregen om verder te gaan, je hebt me laten zien dat er een nieuwe morgen is”. De ander is, hoewel in gevangenschap, vrij. Vrij om verder te gaan, om te leven.
Dit indrukwekkende filmpje vond ik op YouTube.
Als ons groot onrecht is aangedaan kunnen we pas herstellen als we vergeven. Vergeving verandert niet het verleden maar het vergroot de toekomst (Mary Karen Read).
Vergeten of vergeven.. wat kwam er op jouw pad?
Mijn bezoek aan de gevangenis is mede dankzij Perspectief Herstelbemiddeling tot stand gekomen. Hier is ook een interview met mij te lezen.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
